Μάτην ωνείδισαν την ψυχήν μου / Γιάννης Τσαρούχης.

Γιαννούλη Χαλεπάς -- Η Μινωϊκή τέχνη -- Ο Καραγκιόζης είναι θέατρο -- Περί αρχαίας τραγωδίας -- Θα προτιμούσα να είμαι αρχαίος Έλλην -- Για τις Τρωάδες -- Η βυζαντινή εικόνα -- Σκέψεις για τον Καβάφη -- Γρηγόρης Ξενόπουλος -- Για τον Νίκο Χατζημιχάλη -- Ο Μποστ -- Είμαι ταπεινός μαθητής του Σωκράτους -- Οι τραβεστί -- Σκέψεις -- Μια επίσημη πόλη -- Η ζωή ήταν πάντοτε ανισόρροπη -- Με αφορμή ένα ταξίδι στην Μεγαλόπολη -- Η εποχή μας -- Αν είχα ανάγκη χειροκροτημάτων θα γινόμουν ηθοποιός -- Επίμετρον -- Η δημιουργία χαρακτήρων είναι η κυριότερη προυπόθεση για κάθε παιδεία -- Όχι η Μελίνα, ο Πλάτωνας θα τα έβρισκε σκούρα -- Οι ποδηλάτες -- Η ιστορία ενός Ελληνος σκηνογράφου -- Η σκηνογραφία της Κλυταιμνήστρας -- Οι ρεκλάμες του Καραγκιόζη -- Σαν απολογισμός -- Πέρα από την Ζωγραφική -- Ολίγα περί του ζωγράφου Θεοφίλου και του έργου του -- Για τον Φιλοκτήτη -- Το τοπίο στην ελληνική ζωγραφική -- Η θαυματουργή εικόνα -- Εκείνη την εποχή στην Αλβανία -- Σημαία -- Κούλα Πράτσικα -- Το θέατρο Σκιών και η λαϊκή τέχνη -- Ανδρέα Εμπειρίκου : Θρίαμβος της αισθησιακής ζωγραφικής -- Γιάννη Ρίτσου : Για τις Τρωάδες του Ευριπίδη και για τον Τσαρούχη.

"... Η σειρά, λοιπόν, αυτών των ανθρώπων είναι ο Σολωμός. Είναι ο ιδιότυπος και διαμαρτυρόμενος, ψυχρός έξωθεν και θερμός έσωθεν, Κάλβος. Είναι ο Παπαδιαμάντης, γαλήνιος και ηφαιστειώδης, ουρανοβάμων και εν νεφέλαις, και όμως, με δυο φράσεις του τρομερά πραγματιστής. Δυο λέξεις του μονάχα, σε ένα διήγημα που νομίζεις ότι μιλάει για γριές της παιδικής του ηλικίας, σου δίνουν να καταλάβεις την τραγική πραγματικότητα της Ελλάδος όσο δεν στην δώσανε καντάρια κοινωνικά μυθιστορήματα. Ύστερα έρχεται ο Καβάφης, άλλος άνθρωπος πνευματικός, ο οποίος ξεπερνά τον επαγγελματισμό του πνεύματος. Και όλοι αυτοί, χωρίς να έχουν ακούσει ποτέ το μεγάλο ρητό του Σεζάν, κάνουν `κλασικισμό εκ του φυσικού` ..." [από το οπισθόφυλλο].